Σύμφωνα με ανεξάρτητους και συνήθως πολύ καλά πληροφορημένους γνώστες της αγοράς, η ιταλική παραγωγή ελαιολάδου 2014/15 θα είναι ακόμη μικρότερη από τις μέχρι τώρα εκτιμήσεις. Έτσι κι αλλιώς τα όσα γράφτηκαν από ορισμένους για 450.000 τόνους, ακόμη και για 300.000 τόνους, ανήκουν στη σφαίρα της φαντασίας. Αλλά ακόμη και οι 250.000 που είχε δώσει το Olivenews.gr (από τα τέλη Ιουλίου) ανήκουν στο παρελθόν.
Νεότερες εκτιμήσεις υποβιβάζουν την ιταλική παραγωγή έως το πολύ στους 200.000 τόνους και με σοβαρά ποιοτικά προβλήματα. Οι δε τιμές στην Ιταλία ξεπέρασαν τα 4,5 ευρώ και βρίσκονται σε επίπεδα που μόνο η αυτοκατανάλωση και όχι η βιομηχανία/ λιανική μπορούν να ανταποκριθούν.
Η εξέλιξη αυτή στους γείτονες δεν πρέπει να μας κάνει να επιχαίρουμε. Κι εμείς ζήσαμε πέρυσι μια καταστροφική χρονιά. Η συμμαχία μεταξύ των δυο χωρών, αλλά και των υπολοίπων Μεσογειακών, απέναντι στους πολλούς και ισχυρούς εξωτερικούς ανταγωνιστές – δηλαδή τα σπορέλαια – θα πρέπει να αποτελεί μια ευρύτερη και μακροπρόθεσμη στρατηγική.
Πάντως, τα δεδομένα της φετινής εσοδείας 2014/15 διαμορφώνονται ως εξής:
1. Μεγάλη και έντονη η ζήτηση από την ιταλική βιομηχανία. Επειδή δεν μπορεί να καλυφθεί από την συνήθη και κύρια προέλευση, την Ισπανία, γι αυτό θα στραφεί ιδιαίτερα προς Τυνησία, Ελλάδα, Τουρκία. Ζήτηση για ελληνικά ελαιόλαδα θα υπάρξει και από Ισπανία.
2. Αυτή η ζήτηση από Ιταλία και Ισπανία είναι για χύμα ελαιόλαδο, είναι ευκαιριακή και σπρώχνει συγκυριακά προς τα πάνω τις τιμές του Έλληνα παραγωγού – πωλητή. Αν και αυτή καθ’ αυτή η αύξηση είναι θετική και ευπρόσδεκτη, κρύβει δυο παγίδες:
α) Την περίοδο της μεγάλης προσφοράς, δηλαδή Νοέμβριο έως Ιανουάριο, όλοι θέλουν να πουλήσουν πιεζόμενοι από οικονομικά προβλήματα, που έχουν οξυνθεί και από την περυσινή καταστροφική χρονιά. Όσοι αγοραστές (από Ιταλία και Ισπανία) έχουν ρευστότητα (με επιτόκια της τάξης του 1%) είναι σε πλεονεκτική θέση. Αυτό περιορίζει και το ύψος και τη διάρκεια της ανοδικής τάσης στις ελληνικές τιμές.
β) Η αύξηση της τιμής της πρώτης ύλης φέρνει σε δύσκολη θέση τους Έλληνες εξαγωγείς τυποποιημένου προϊόντος επειδή θα πρέπει αν αναπροσαρμόσουν προς τα επάνω τα συμβόλαια που έχουν με πελάτες τους στο εξωτερικό. Δυσκολεύει επίσης επιθετικές κινήσεις για βελτίωση της ανταγωνιστικότητάς τους και διεκδίκησης νέων αγοραστών.
3. Απέναντι σε αυτές τις πραγματικές ευκαιρίες και προκλήσεις, αν υπήρχε εθνική ελαϊκή πολιτική – η οποία δεν υπάρχει – θα έπρεπε να είναι εστιασμένη:
α) Στην παροχή φθηνού χρήματος ιδίως στους εξαγωγείς και μάλιστα επώνυμων τυποποιημένων καθώς και στις συνεταιριστικές οργανώσεις ώστε να στηριχθούν οι τιμές παραγωγού και παράλληλα να είναι ανταγωνιστικά τα ελληνικά ελαιόλαδα στη διεθνή αγορά. Με άλλα λόγια, να μην υποστηρίζουμε τους ανταγωνιστές μας ιταλούς και ισπανούς.
β) Στη βελτίωση της ποιότητας και στους αυστηρούς ελέγχους όλης της αλυσίδας από τον ελαιώνα μέχρι το τελικό προϊόν.
Τότε και μόνο τότε, το κάθε σεντ ανόδου των τιμών παραγωγού θα είχε πραγματική αξία, μέλλον και προοπτική. Διαφορετικά θα είναι καταδικασμένο να είναι εφήμερο.
του Βασίλη Ζαμπούνη
Πηγή: Olivenews.gr
You must be logged in to post a comment.